Het woord "Yule" is verwant aan het Oud Noorse hvël, (modern Noors hjul, Oud Engels hwëol) wat "Wheel”(= wiel) betekend". Het Keltische equivalent is cuidheal (uitgesproken als "coo-yul"). Anders als bij ons hedendaagse lineare concept (rechte lijn) van tijd, hadden de Kelten het idée dat de Tijd een eeuwig-draaiend wiel was, en net zo als andere oude volken, beschouwden ze de Yule als zijnde zowel de her-geboorte van de ZonneGod (de Winter Solstice is de langste nacht van het jaar, daarna komt dus het licht terug) als ook een feest voor (en van) de doden (Denk in dit verband ook aan Halloween). De Keltische Zonne-God was Bel ("Bright One"), die verwant is aan de Keltische Doden-God Bíle ("Great Tree"). Tijdens de Yule, verschenen ze in de vermomming van de Eik-Koning/WoudKoning (Bel) en de Hulst-Koning (Bíle), die respectievelijk zomer en winter voorstellen. Net als bij de Zomer Solstice of "Litha," vechten de Eik Koning en de Hulst-King om de macht. Maar bij de Winter Solstice of Yule, is het de groeiende Eik-Koning (zomer) die de zwakker wordende Hulst-Koning (winter) verslaat.

The Oak-King

De Eik-Koning is ook bekend als de Groene Man en soms vermomt als de Groene Ridder. De Hulst-Koning is ook bekend als de Rode Man en verschijnt vaak vermomt als de Rode Demoon of Duivel. Gedurende de Middel-eeuwen, smolt deze rode, gehoornde, bebaarde, figuur met bokkepoten samen met de Duivel van de Christenen. In veel landen over de hele wereld, zijn de beide figuren van de Eik- en de Hulst-Koning gescheiden gebleven, en gewoonlijk is het de Eik-Koning die de rol van de Goede speelt, de rol van beloner en geschenken-gever, terwijl de Hulst-Koning de rol van de boze-slechte krijgt, de bestraffer/beul of de berover. Maar het kwam (en komt nog) ook voor dat ze samen komen en dat de Hulstkoning overwonnen (gebonden, gedienstig en onderdanig gemaakt) is door/aan de Eik-Koning. Bijvoorbeeld bij de veronderstelling dat Le Père Fouettard (FR). een door Saint Nicolas geknechte duivel is.

The Holly-King

De Eik-Koning of de Groene man wordt ook wel de Yule man genoemd, die soms in gezelschap van goblins of kobolden, in de winter de mensen met een bezoek vereerde waarbij hij dan te eten en te drinken kreeg. Zo hoopten de mensen hem goedgunstig te stemmen opdat dat hij hun in het nieuwe jaar een goede oogst en de geboorte van veel jonge dieren zou geven. Dan droeg de Eik-Koning ook vaak Hulst op zijn kleding op aan te geven dat hij de Hulst-Koning overwonnen had, en dat alles weer groen (en vruchtbaar) zou worden. Hij bracht dus geen gaven (behalve dan de verwachting dat er weer een voorjaar zou komen), maar kreeg zelf juist gaven (eten en drinken). Omdat het Kerstfeest (Christmas, Weihnachten, Noël) toen nog niet bestond, is deze Yule man van oorsprong dus ook niet de Weihnachtsman, Pere Noel of Father Christmas, al heeft hij later wel tot hun ontstaan bijgedragen. Maar dat wordt verderop nog besproken. De vaste kleuren die met Yule geassocieerd worden zijn rood, groen, en wit. Rood is voor verzwakkende Hulst-Koning en alles waar hij voor staat; Groen is voor de groeiende Eik-Koning en alles waar hij voor staat; en Wit is voor de reinheid/zuiverheid en de hoop op de hergeboorte van het Licht. Midwinter is de viering van de langste nacht, nadien gaan de dagen weer langer worden en de nachten worden korter. Het nieuwe licht wordt herboren met Yule. Om de terugkeer van het licht kracht bij te zetten, kozen de Germanen een boom uit die ze in brand staken ter ere van de god van het licht, die weer onder ons zou blijven tot en met de oogst. De verlichting in onze Kerstboom stamt daar dus nog van af.

Engeland kende al heel lang een Father Christmas. Father Christmas was een soort personificatie van Kerst en tegelijkertijd een heidens figuur uit de Joeltijd. In de verhalen rond de Joeltijd speelde altijd een soort `Father Christmas´ mee. Deze vaderlijke eindejaarsfiguur kreeg in de loop der tijd uit allerlei tradities iets mee maar nooit iets direct van onze Sint Nicolaas. Wel kreeg hij veel later via Santa Claus enkele Sinterklaasachtige trekjes en/of tradities. Maar in Engeland is Father Christmas dus echt altijd een andere figuur geweest als Sint Nicholas en is hij hedentendage dus nog steeds een andere figuur. Father Christmas is daar ook ouder dan de goedheiligman! In vorige eeuwen, was de Engelse Father Christmas ook bekend onder de namen Old Father Christmas, Sir Christmas, en Lord Christmas. Father Christmas draagt tegenwoordig meestal een rode kleding, maar in de Victoriaanse tijd en in de Tudor tijden droeg hij meestal groen en een enkele keer blauw (Koning Winter). De eerste vermelding van hem vinden we in de 15e eeuw. Een manuscript in de Bodelian Library Museum, gedateerd rond circa 1458 AD, bevat een anonieme Christmas carol dat begint met de lyrics:

Goday, goday, my lord Sire Christëmas, goday!
Goday, Sire Christëmas, our king,
for ev'ry man, both old and ying,
is glad and blithe of your coming;
Goday!

Nowell, nowell, nowell, nowell
Who is there that singeth so: Nowell, nowell, nowell?
I am here, Sire Christësmas.
Welcome, my lord, Sire Christëmas!
Welcome to us all, both more and less!
Come near, Nowell.

De specifieke voorstelling van Christmas als een vrolijke oude man komt in het begin van de 17e eeuw, als gevolg van het verzet tegen de Puriteinse kritiek (Reformatie) op de gebruiken rond het Kerstfeest. The Spirit of Christmas is "oud" omdat het feest zelf al oud is, iets wat de verdedigers van het feest zagen als een goed oud Christelijk gebruik dat daarom bewaard moest blijven. Dingen uitbeelden was in die tijd erg populair, dus ook "old Christmas" werd regelmatig uitgebeeld. De eerste bekende keer was in Ben Jonson's creation in Christmas his Masque gedateerd December 1616. Later, in een stuk van Thomas Nabbes, The Springs Glorie geproduced in 1638, verschijnt "Christmas" als "een oud eerbiedwaardige gentleman gekleed in een bontmantel met capuchon". In 1645 verscheen er een pamflet in de street van London, waarin de regering getart werd door middel van een humeristisch verslag van de veroordeling en de gevangenname van Old Christmas, en het geboe en gejuich na zijn ontsnapping. In 1647 werd Old Christmas verboden in England, en de traditionele openbare kerstvieringen werden vaak bezocht door een Father Christmas, die ook daar de regering tarte. "In comes I, Old Father Christmas, Be I welcome or be I not, I hope that Christmas will ne'er be forgot" (Hier ben ik dan, de Oude Vader Christmas, of ik nu welkom ben of niet, en ik hoop dat de Oude Cristmas nooit vergeten wordt). Dit uitbeelding blijft regelmatig gebeuren in de volgende 250 jaar, en wel als Sir Christmas, Lord Christmas en als Father Christmas, deze laatste wordt langzamerhand de meest gebruikelijke. Afbeeldingen van hem uit die periode tonen hem als een man met een lange baard gekleed in groene matel met bont afgezet.

In "Time's Telescope" (1822) beschrijft een van de schrijvers dat in Yorkshire om acht uur ‘savondst op Kerstavond de (kerk)klokken) "Old Father Christmas" groeten met vrolijke klanken, terwijl de kinderen door de straten paraderen met trommels, trompetten, en belletjes, en de yule kaars is aangstoken. Waar Father Christmas in de Victoriaans tijd dus nog gekoppeld was aan drink- en eetfeesten van de volwassenen en of lopend of met een ezeltje kwam (soms als rijdier soms als pakdier), is er begin 1800 dus een vermenging gaande met de modernere gaven brengende St Nicholas en een deel van de daarbij horende tradities en folklore. Het verschil met Saint Nicholas was dat Father Cristmas met een slee kwam (soms getrokken door paarden, soms door rendieren, beiden zowel als troika of als vierspan). Tegen het begin van de 20e eeuw (jaren 1900), was Father Christmas dus ook een figuur geworden die cadeaustjes bracht, denk maar eens aan het verhaal over Narnia waarin hij de 4 kinderen hun wapens gaf. en waarin hij einde van de winter inluidde. Hetgeen nog eens duidelijk aantoont dat Father Christmas in principe dus niet dezelfde is als Koning Winter en ook niet als Vadertje Tijd. Ondanks dat hij wel de tradities kreeg van Sint Nicolaas werd hij geen Sinterklaas en zo is bij een groot deel van de Engelsen SintNicholaas blijven bestaan als kerkelijke Sint zonder de tradities van ‘Sinterklaas’. Dus je hebt in Engeland Saint Nicholas de in de kerken vereerde Heilige zonder traditie van geschenken brengen en je hebt Father Christmas die wel geschenken brengt en die later Santa Claus werd.

Père Noël, is net als Father Christmas en de Weihnachtsman deels gebaseerd op de Yuleman, en deels op de ‘Spirit van Christmas’. Via handelsbetrekkingen en huwelijken (in de rijke families) bestond er een uitwisseling van tradities tussen de europeesche landen. En zo waren deze drie Figuren dus gelijktijdig ontstaan uit dezelfde bron, en waar ze in het begin dus eigenlijk dezelfde waren, onstonden er door plaatselijke (landellijke) bijgeloven en tradities toch kleine onderlinge verschillen. (Eerst waren ze dus dezelfde, later werden het meer broers zou je kunnen zeggen). Zo werd het uiterlijk van Père Noël grotendeels gevormd naar een Julenisse (Yule Nisse), een heidense Scandinavische Gnoom/Kabouter. Van de Julenisse, heeft Père Noël de witte baard, zijn rode muts en zijn Scandinavische kleding. Deze Nisses waren Gnooms/Kabouters die in de winter huisvesting bij de mensen zochten (verborgen in stallen en/of op hooizolders) en daarvoor als beloning vaak dingen voor de mensen repareerden, of karweitjes deden of speelgoed (Popjes, fluitjes enz) voor de kinderen maakten. Op hun beurt beloonden de mensen de Nisses daarvoor dan weer met een schotel met koekjes en een kopje melk omdat de Nisses daar gek op zijn. (Dit is dan ook de oorsprong van de Amerikaanse traditie dat kinderen wat koekjes en (chocolade) melk voor de Kerstman neerzetten).

Ook de allereerste Weihnachtsman. ca 4e eeuw was dus gebaseerd op de Yule-man. En ook hier zag je na het verschijnen van de verhalen over Sankt Nikolaus en de bijbehorende verering, een vervanging door diezelfde Sankt Nikolaus. En ook hier zag je dus ten tijde van de reformatie (rond 1520, Luther) bij de protestanten een terugkeer naar de niet Roomse Weihnachtsmann. Luther verwierp de verering van heiligen, en om deze reden distantiëerden zijn aanhangers zich ook van deze praktijken en weigerden daarom de heilige Nicolaas te vereren. Ze gingen op zoek naar een vervanger en vond de Weihnachtsmann, die niet op 6 maar op de avond van 24 December, de hoogbegaafde kinderen cadeaus bracht. Grappig genoeg kreeg deze protestantse Weihnachtsmann toch nog iets van zijn Yule-voorouder mee. Want wat zegt de Weihnachtsmann als hij op bezoek komt? “Von drausen aus den Walder, da komme Ich her, Ich kan Euch verkunden/sagen, Es Weihnachtet sehr!”. ‘Aus den Walden da komme Ich her’, nu dat is toch ook logisch voor de beschermer van de natuur, de dieren en de wouden zoals de Woudkoning/Eik-Koning was.

In de achttiende eeuw, probeerden de Duitse heersers een proces van secularisatie te beginnen, ze maakten Christelijke symbolen uit oud-Germaanse symbolen en cijfers en ze veranderden niet-Cristelijke feesten in Christelijke feesten. Het is de terugkeer van de kleine mensen, zoals feeën, elfen kobolden, en de oude man Christmas (Weihnachtsmann) die met zijn slee versierde kerstbomen en geschenken brengt. Hier verschijnen dus voor het eerst de versierde bomen bij het Kerstfeest. En natuurlijk moest Old Man Christmas een Christelijke naam hebben en dan wel eentje die voor iedereen acceptabel was, voor Roomschen zowel als voor Protestanten. En zo gebeurde het dat ergens in de jaren 1700 de Weihnachtsmann toch nog weer wat van Sankt Nikolaus kreeg, namelijk de naam Nikolaus. Nu had je er dus eigenlijk 3 in Deutsland: Das Christkindle, Nikolaus der Weihnachtsmann und Sankt Nikolaus der Heilige. En het kon (en kan) dus gebeuren dat der Nikolaus kwam in begeleiding van een engeltje die dass Christkindle voorstelde.

De eerste visuele voorstelling van de Duitse Weihnachtsmann is te vinden in een afbeelding door Moritz von Schwind. Deze schilderde in 1847, een afbeelding van "De heer Winter". Het was een man met een lange witte baard, een kapmantel, een grote zak en een staart. Die staart was echter om de winter te bannen en niet om kinderen te straffen. De Weihnachtsmann werd soms geholpen door Wichtel. De Scandinavische sagengestalte van de Nisse was in Duitsland overgenomen als Wichtel. Daarvan is het Duitse gebruik van de Wichtels in de aanloop naar Weihnachten afgeleid, waarbij men, annoniem en via loting, elkaar geschenken geeft. Men was elkanders Wichtel. Aan de rode muts van deze Nisse zou dan de Weihnachtsmann zijn muts ontleent hebben.

In Scandinavie werd hij nauwelijks gevierd, daar hield men vast aan de Viking cultuur en dus ook aan het Yule feest met de Yule Man. In Finland is er de Joulepukki ("Yule Buck" of "Yule Goat") ook wel Julbocken of kerstbok - die tijdens het joelfeest een rol speelt). Oorspronkelijk bracht deze geen gaven, maar eiste deze juist, dreigende met de boze geesten die hem volgden. Deze boze geesten waren gehoornd en gekleed in geitevellen. Tegenwoordig brengt hij dus wel geschenken. Joulupukki heeft een vrouw, joulumuori ("Kerstvrouwtje", "Kerst-omaatje"), waarover echter weinig bekend is. In Noorwegen zei men vroeger dat de Julebukk ("Yule Bok" or "Yule Geit") de geit was die de wagen van de DonderGod Thor door de hemel reed. Tegenwoordig is het Julebukk feest veranderd in een zangfestival met kinderen verkleed als Santa’s elfin, die Zingend van huis naar huis gaan in ruil voor snoep en andere tractaties. Kerstcadeaus worden gebracht door de Julenisse ("Yule Goblin"), die geholpen wordt door de Smånissen ("kleine Goblins"). In Zweden leven de Yule Tomte ("Gnome"/kabouters) onder de vloeren van de huizen of ze wonen in de schuren, waarbij ze dan met Kerst tevoorschijn komen. Uit de grote zak die ze op hun rug dragen halen ze de geschenken die ze achteraten. In Denemarken komt de Julemanden ("Yule Man") in een slee getrokken door 1 of meerdere rendieren en ook hij draagt een zak met geschenken op zijn rug. Hij wordt geholpen door de Juul Nisse ("Yule Goblins"), die op de zolders wonen, en voor wie de mensen Havermoutpap, rijstpudding of melk buiten neerzetten.

In Rusland is er Grootvadertje Vorst (Ded Moroz), die samen met zijn kleindochter Sneeuwwitje (of Sneeuwvlokje; Snegoerotsjka) op 31 december cadeaus uitdeelt, en waarvan de woonplaats in de bossen bij Veliki Oestjoeg (Noord-Rusland) ligt.

Santa Claus zijn geschiedenis in the USA begint 4 eeuwen geleden. Net zoals de bevolking van de United States of America zelf een grote smeltkroes is van allerlei volken en culturen, werd America’s Santa Claus ook een smeltkroes van bovenstaand figuren en hun gebruiken, waarbij de Eik Koning en de Hulst-Koning, de Yulenisse, de Weihnachtsman, Das Christkindle en Saint Nicolas samengevoegd werden tot een eenheid met twee kanten. Zo was America's Santa Claus zowel de beloner en geschenkenbrenger als ook de bestraffer en de plaageest, die of cadeautjes achterliet voor de brave kinderen of as en brokken steenkool achterliet voor de stoute kinderen. En dat was het dan? Nee hoor, we gaan nog uitleggen hoe dat zo kwam, en ook hoe hij zich later nog doorontwikkelde tot de Vrolijke Vriendelijke Santa die alle kinderen iets brengt.

Het is een gedicht over (of van!!) "Santeclaus", die gekleed was in bont en in een door één rendier getrokken slee reed. Hier kwam dus wat Scandinavische invloed in het leven van SanteClaus. Toen aan William Gilley gevraagd werd wie het boekje geschreven had, glimlachte hij en zei hij :”Ik ben het niet geweest en het rendier is het ook niet geweest!” De tekst van dit gedicht en de vertaling door J.W. Koning staan op deze site op de pagina met o.a. het gedicht "tWas The Night Before Christmas".

De man die het meeste aan het uiterlijk van Santa Claus heeft bijgedragen is Thomas Nast. Hij was geboren in Landau in de Pfalz (tussen Karlsruhe en Kaiserslautern) op 27 September 1840. Op zes-jarige leeftijd emigreerde hij samen met zijn moeder naar Amerika (zijn vader volgde 4 jaar later) en ze gingen in 1846 in New York wonen. Na zijn kunststudie, kreeg Nast op de leeftijd van 15 jaar, een baan als illustrator bij Frank Leslie's Illustrated Newspaper. Toen hij 19 was, werkte hij al bij Harper's Weekly en nog later reisde hij, in opdracht voor andere publicaties, naar Europe, en bezocht toen ook weer zijn geboortestreek in Duitsland. Hij was al spoedig een bekende tekenaar van politieke cartoons. Heel bekend zijn bijvoorbeeld de U.S. icons: Uncle Sam, de ’Democratic donkey’, en de Republikeinse olifant. Minder bekend bij het grote publiek is (nog) hoeveel Nast heeft bijdragen aan het uiterlijk van Santa Claus. Vanaf 1863 tot aan 1890 maakte de illustrator Thomas Nast elk jaar tekeningen van Santa voor de Christmas edities van Harper's Magazine. Meestal waren dit zwart-wit tekeningen waarbij Nast Santa tekende naar zijn herinneringen van de Weihnachtmann uit Duitsland en hij voegde daar later de pijp en de rendieren en de dikte van de Kerstman uit 'The Night before Christmas' aan toe. Na 1890 maakte Nast regelmatig Platenboeken met daarin vele Kerstafbeeldingen en dan vooral ook afbeeldingen van de Kerstman. Hiernaast een van Nast’s Santa tekeningen uit 1889.

Toen er later gekleurde heruitgaves van zijn Kerstplatenboeken kwamen, koos Nast voor een rode kleding voor de kerstman afgezet met wit bont. Waarom juist rood en wit is niet bekend. Dat zou nog een verwijzing naar de rode mantel en witte albe van de Sint kunnen, maar het is waarschijnlijker dat gewoon kleuren gekozen is die zowel afstaken bij groen en geel en daar gelijktijdig ook goed mee harmonieerde en het kan zelfs zijn dat ook hier terug gegrepen werd op de traditionele Yule kleuren.

In a nice little city called Santa Claus-ville,
With its houses and church at the foot of the hill
Lives jolly old Santa Claus; day after day
He works and he whistles the moments away.
en
With his dog standing near him, and spy-glass in hand,
He looks for good children all over the land.
His home through the long summer months, you must know,
Is near the North Pole, in the ice and the snow.

Het beeld van deze standaard Santa Claus werd door de Amerikaanse Graficus en Cartonist Haddon Sundblom, zoon van scandinavise immigranten, als basis gebruikt, toen hij in 1931 voor de Coca-Cola Company voor een reclamekampagne een Kerstman moest tekenen. Voor de invulling van het gezicht gebruikte hij zijn vriend en buurman Lou Prentiss. Na diens dood zou Sundblom zijn eigen gezicht met behulp van een spiegel nagetekend hebben. Tot aan 1964 tekende hij elk jaar minstens een Weihnachtsmann voor de Coca-Cola-reclame en droeg zo bij aan een eenheids (standaard) beeld van de Kerstman. Die reclame was zo succesvol dat sommigen zelfs meenden dat Coca Cola deze standaard verschijningsvorm had uitgevonden beschouwden, iets wat Coca Cola de mensen ook maar al te graag liet geloven. Er waren zelfs mensen die dachten dat de Kerstman van Coca Cola was. Gelukkig heeft Coca Cola nog niet zo lang geleden op hun eigen site eindelijk toegegeven dat het uiterlijk en de kleuren van Santa allang bestonden voor dat hun reclame campagne begon en dat zij niet de baas zijn over Santa Claus. Ontegenzegelijk is het wel zo, dat die alle jaren terugkerende wereldwijde reclameacties van Coca Cola flink bijgedragen hebben aan de wereldwijde acceptatie van Santa Claus. En ook heden tendage heeft Coca Cola nog steeds een Santa in hun eindejaars reclames.

In 1939 schreef Copywriter Robert L. May van de Montgomery Ward Company een gedicht over Rudolph, het negende rendier. May was als kind vaak uitgescholden voor "verlegen, klein en dun" te zijn. Hij verzon een uitgestoten rendier met een glimmende rode nuis die op een mistige Kerstavond een held werd. Santa was gedeeltelijk klaar met het brengen van geschenken toen het zicht steeds minder werd. Santa voegde Rudolph toe aan zijn team rendieren om te helpen het pad te verlichten. Een kopie van het gedicht werd gratis aan elke klant van de Montgomery Ward Compagny gegeven.Satvation army, collecteren handbel In 1949 schreef Johnny Marks het liedje "Rudolph the Red-Nosed Reindeer." Rudolph was verplaatst naar de Noordpool waar hij in het begin door de andere rendieren werd geweigerd om meet e doen bi hun rendier spelletjes vanwege zijn raar uitziende neus. Het liedje werd op plaat uitgebracht door de bekende zanger Gene Autry en werd zijn best verkochtte liedje ooit. Naast "White Christmas" is het nu het meest populaire Kerstliedje.

Zo als we nu weten, hebben zeer veel mensen geholpen om Santa te maken tot de Santa zoals we die tegenwoordig kennen. Een gezette man met een licht buikje, lange rode bontgevoerde mantel met kapuchon, halflange jasje afgezet met wit bont, zwarte riem, rode puntmuts (slappe omgeslagen punt met bont bolletje aan de punt) met wit bont, rode broek, koperen handbel en zwarte laarzen met wit bont gevoerd. Het is een vrolijke vriendelijke man die een open oor en aandacht heeft voor de wensen van kinderen. In de hoop dat Santa hen bij zijn bezoek geschenken geven wil zetten de kinderen koekjes (geen havermout) en melk voor hem neer en voor Rudolph ligt er dan soms een wortel bij. Santa op zijn beurt legt de cadeautjes dan onder de kerstboom en/of stopt ze in de sokken die bij de haard hangen.